കല്ക്കരി
ചിരപരിചിതമായതിനെക്കുറിച്ചു
എഴുതിയാല് മാത്രമേ റിയാലിറ്റി ഉണ്ടാകൂ,അല്ലെങ്കില് വല്ലാത്ത കൃത്രിമത്വം
ചുവക്കും.ചിത്രകല ഉള്പെടുത്തി ഒരു കഥഎഴുതാനുള്ള അവളുടെ ആഗ്രഹത്തിനു മുമ്പില് ഒരു
തടയണ കെട്ടി അവന് പറഞ്ഞു.”വായിച്ചു പഠിച്ചാലോ?”പ്രധിരോധത്തിന്റെ മുള്വേലി
കെട്ടി അവള് ചോദിച്ചു.”ഏയ്.ഒരിക്കലും ശരിയാവില്ല.അതൊരു സാധനയല്ലേ കുട്ടീ,എത്രയോ
വര്ഷങ്ങളുടെ ധ്യാനം.”നിരാശയോടെ അവള് ഒരു പുല്ക്കൊടിത്തുമ്പ് ചവച്ചു
തുപ്പി.എന്താണ് തനിക്ക് ഏറ്റവും പരിചിതം?നിരന്തരം വേവുന്ന അടുപ്പ്,പാത്രങ്ങള്,ഒട്ടും
അനുകമ്പയില്ലാതെ ചിരവിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന ചിരവ,ഒരു പാട് വേവും ചൂടും ഉള്ളില്
തിളയ്ക്കുന്ന പ്രഷര്കുക്കര്,എന്നും മാലിന്യം നീക്കി മുക്കിലിരുന്നു
മറ്റുള്ളവരുടെ പത്രാസു നോക്കി നെടുവീര്പ്പിടുന്ന ചൂല്,അരച്ചു മയമാക്കി
ജീവിതത്തെത്തന്നെ ഒരു ചമ്മന്തിക്കൂട്ടാക്കിത്തരുന്ന മിക്സി,സോപ്പ്പതയില്
മുങ്ങിക്കുളിച്ച് എന്നും വെളുക്കെച്ചിരി സമ്മാനിക്കുന്ന പാത്രങ്ങള്,കല്ലില് കയറി
എന്നും പീഡനമേറ്റു വാങ്ങുന്ന വസ്ത്രങ്ങള്,മാലിന്യമുക്തമാവാന് അവക്ക് പീഡിതരാകാതെ
വയ്യ...
ദുര്മുഖത്തോടെ
അവളവനെ നോക്കി;”ഞാന് നിന്നെപ്പോലെ സഞ്ചാരഭാഗ്യമുള്ളവളല്ല.ഒരു പെണ്ണായതിനാല്
ഭാഗ്യമുണ്ടായിട്ടും കാര്യമില്ല.ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്ക്,എന്റെ ചുറ്റുമുള്ള ഈ
മതിലുകള്ക്കുള്ളില് എത്ര ചെറിയ പ്രമേയങ്ങളാ,നിന്നെപ്പോലെ സാഹിത്യവും ചര്ച്ച
ചെയ്തു നടക്കാനും ക്യാമ്പുകള് ആഘോഷിക്കാനും എനിക്കെവിടെ അവസരം?”
“അത്
നിന്റെ വിധി”,നിര്മമനായി അവന് പറഞ്ഞു,”ആരു പറഞ്ഞു,നിന്നോടീ തീക്കനല്
വാരിയെടുക്കാന്?എഴുത്തെന്നാല് സ്വയം എരിയലാണ്,അതിനു തയ്യാറുള്ള കല്ക്കരിക്കേ
അതിനു യോഗ്യതയുള്ളൂ.”
“ശരിയാ,ഞാനേതായാലും
കല്ക്കരിയാവാന് പോവുകയാ”.അവള് കൂസലില്ലാതെ പുറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്ക് കാല്
വെച്ചു.”എന്താ നീ ചെയ്യണ്?കിറുക്കായോ നിനക്ക്?ഒരു കാര്യം പറയുമ്പോഴേക്കു ദേഷ്യം
പിടിച്ചാലോ?മോന് റൂമിലുറങ്ങുന്നു,അവനെയിട്ടു നീയെവിടെ പോകുന്നു?”
“പറഞ്ഞില്ലേ,ഞാന്
കല്ക്കരിയാവാന് പോകുന്നു.ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും എനിക്കിനി തടസ്സമല്ല.മുന്നില്
ഇരുളിന്റെ മതിലുകളാണ്.ആശങ്കയില്ലാഞ്ഞല്ല,കനലിന്റെ ചൂടില്,തിളക്കത്തില് എല്ലാം
തിരിച്ചറിയുമെന്ന പ്രതീക്ഷയാണ്.”അവള് പുറത്തിറങ്ങി.അവന് പല്ലുകടിച്ച് എന്തു
ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഒരു പൊട്ടനെപ്പോലെ അവള് ഇരുളില് അവസാനിക്കുന്നത്
തുറുകണ്ണുമായി നോക്കി നിന്നു.................................
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ