എക്സറേ കണ്ണുകള് എനിക്ക് ലഭിച്ചത് ഈയടുത്താണ് ..എതിന്റെയും
ഉള്ളിലേക്ക് അനാവശ്യമായി ചുഴിഞ്ഞു നോക്കുന്ന എന്റെ സ്വഭാവം കൊണ്ടാണോ ആവോ കണ്ണുകള്ക്ക് അങ്ങനെയൊരു മാറ്റം വന്നത് .അതോടെ
എനിക്ക് ജീവിതം അങ്ങേയറ്റം ദുസ്സഹവും മടുപ്പ് നിറഞ്ഞതുമായി .ഈ പ്രായത്തിലും
എന്റെ പ്രധാന വിനോദമായിരുന്നു വായ്നോട്ടം .ബസ് കാത്ത് നില്ക്കുമ്പോള് സമയം
കളയാന് ഇത്ര നല്ലൊരു വഴി വേറെയില്ല .പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച മുതലാണ് എന്റെ കണ്ണുകള്
എന്നെ ചതിച്ചു തുടങ്ങിയത് .റോഡിലൂടെ പോകുന്ന സര്വമനുഷ്യരും വെറും അസ്ഥികൂടങ്ങളാണെന്നു
എനിക്ക് തോന്നി. ആര്ക്കും ഒരു മുഖവ്യത്യാസവുമില്ല. ഇപ്പോള് എനിക്കെന്റെ
ഭാര്യയോട് അശേഷം മോഹമില്ല , കുഞ്ഞിനോട് ഒട്ടും വാത്സല്യം തോന്നുന്നില്ല .സ്കൂളില്
കുറെ അസ്ഥികൂടങ്ങളോട് വായിട്ടലച്ച് , സ്റ്റാഫ് റൂമില് വേറെ കുറെ എണ്ണത്തിനോട്
മടുപ്പോടെ സംസാരിച്ച് ..ഹൊ ,എന്തു പതുക്കെയാണ് ഓരോ നിമിഷവും കടന്നു പോകുന്നത്.
ഒരാശ്വാസത്തിനാണ് ഈ സാഹിത്യക്യാമ്പിലെത്തിയത്
.മുത്തുപോലുള്ള വാക്കുകള് ,ഉപമകള് എല്ലാം ആര്ത്തിയോടെ പെറുക്കിയെടുത്തു .പക്ഷെ
കാഴ്ചക്ക് ഒരു മാറ്റവുമില്ല ,സ്റ്റേജില് നിറയെ അസ്ഥികൂടങ്ങള് ..ശ്രോതാക്കള്
എഴുത്തുകാരുടെ ഓട്ടോഗ്രാഫിനു വേണ്ടി തിരക്ക് കൂട്ടിയപ്പോഴും സീറ്റില് നിന്ന്
എഴുന്നേല്ക്കാന് തോന്നിയില്ല .അസ്ഥികൂടങ്ങളുടെ വൃഥാധൃതികള് ,അഹങ്കാരങ്ങള്
,പൊങ്ങച്ചങ്ങള് എല്ലാം ആസ്വദിക്കയായിരുന്നു. മഹത്വത്തിന്റെ പ്രകാശവലയം ഒരു തലയോട്ടിയുടെ
മുകളിലും കാണാനായില്ല.
എത്ര ദിവസങ്ങളായി പലപല കണ്ണ്ഡോക്ടര്മാരെ
കാണുന്നു. അസ്ഥികൂടങ്ങളുടെ മാംസയുടുപ്പുകള് എന്നാണു തിരിച്ചു കിട്ടുക?പഴയ പോലെ
ജീവിതം ആസ്വദിക്കാനാവുക? കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കാന് പോലും ഭയം തോന്നുന്നു ...കണ്ണാടിയിലെ
എന്റെ പ്രതിബിംബം ...ഹൊ!
Shareefa mannisseri
